Caye Caulker & Long Caye (Belize)

‘Helaas’ gingen we op een zondag van San Ignacio naar Caye Caulker, een eilandje in de Caribische Zee. Helaas omdat er op zondag veel minder &  geen express bussen rijden. Toch waren we al om 11.45 uur in Belize City. En na een korte taxirit en met de hulp van een attente medewerker wisten we zelfs de watertaxi, een snelle boot, van 12.00 uur te halen richting Caye Caulker. Het was een prachtige boottocht van 45 minuten waarbij we omgeven werden door een ondiepe, azuurblauwe zee (de zee is een stuk ruwer als je buiten een atol en buiten het barrièrerif vaart: Belize heeft het op één na grootste barrièrerif ter wereld). Toen we aankwamen werden we meteen ontvangen met het credo van de bewoners van Caye Caulker: ‘Go slow’. En dat merk je ook echt! Megarelaxed eiland. Mensen verplaatsen zich er te voet, met de fiets of met een golfkarretje. Geen auto’s! Taxi’s (voor luie mensen, want het is er niet groot) zijn ook golfkarretjes. De ‘wegen’, en eigenlijk de hele bodem op Caye Caulker, is hagelwit. Hier steken de pastelgekleurde huisjes prachtig bij af. De bewoners zijn vooral Creools/Caribisch. Er woont ook een kleine gemeenschap Rastifari’s, vaak onder invloed van alcohol of iets anders. Maar gelukkig worden ze er niet vervelend van, maar vooral grappig. Eén van hen zei bijvoorbeeld tegen Peter ‘I have to bless you my man’ en zo geschiedde. Werkelijk melige lui. Het eten was er trouwens ook meer Caribisch en da’s helemaal niet verkeerd na al die bonen en maïstortilla’s. Wij sliepen bij een Texaans stel in een supercute cabana inclusief keuken, hangmatten, picknicktafel en fietsen. We zouden hier met gemak lang kunnen blijven, maar we hebben ‘slechts’ 2,5 dagen. We hebben het credo ‘go slow’ heel letterlijk genomen en hier niet veel gedaan. Eiland wat rondgefietst (en geprobeerd niet over één van de vele leguanen heen te rijden), wat rondgeslenterd, in een hangmat gelegen, ijsjes gegeten en van dat soort dingen. Omdat we een keuken hadden en het hier behoorlijk duur was (tja, alles moet natuurlijk naar het eiland gebracht worden) hebben we de meeste maaltijden in het huisje bereid. In de supermarkt was het echter ook reteduur, de keuze was niet reuze en de verse groente was verre van vers. Toen we wilden barbeknoeien en wat aardappelen wilden bakken, hadden we in een winkeltje maar liefst de keuze uit 3 zachte, uitgeschoten aardappelen. Toen in diezelfde bak met aardappelen ook nog eens serieus grote kakkerlakken rondrenden, stond Ilona erop om nog eens ergens anders te kijken en na diverse winkels hadden we toch ons kostje bij elkaar gekocht tegen een redelijke prijs…  

Na  twee ontspannen dagen vertrokken we naar een veel kleiner en nog veel rustiger eilandje: Long Caye, gelegen op Lighthouse Reef. We hadden onszelf nl. een vakantie binnen onze vakantie cadeau gedaan. Na al dat reizen, ook al hadden we geen hoog tempo, het verblijf in veelal kleine en grote steden en toch wel de stress in het begin van onze reis (vertraging + onverwachte terugkeer naar Nederland) hadden we behoefte aan rust en schone lucht. En aangezien we sowieso wilden duiken bij Lighthouse reef (waar ook de Blue Hole te vinden is) en dit vanaf Caye Caulker heel duur was + slechts beperkt mogelijk, hadden we gekeken of er wellicht nog plek op een privé-eiland o.i.d. was. En we hadden mazzel: bij Huracan Diving op Long Caye, een duikresort met plek voor slechts 8 gasten konden we nog terecht. Een rib uit ons lijf, maar aan de andere kant: ons budget liet het ruimschoots toe, omdat we tot dusver een stuk minder hadden uitgegeven dan verwacht.
Eerst gingen we met de watertaxi terug naar Belize City waar we bij aankomst in de haven twee dolfijnen zagen! We gingen te voet verder naar de pier van Ramada Princess hotel en daar werden we al snel begroet door captain Sergio van Huracan (er zijn nl. geen publieke boten naar Long Caye, dus Huracan verzorgt, alleen op woens- en zaterdagen, zelf het vervoer naar het eilandje dat op 2,5 uur varen van de kust ligt). Kort na ons kwam de Franse eigenaar Bernard met een gloednieuwe quadbike de pier opgereden. Deze moest blijkbaar ook op de speedboot! Paste maar net… Na het laden van drank, eten en andere voorraden gingen we op weg. Het was op sommige plekken een behoorlijk ruwe boottocht, dus Ilona ging op een zwemvest zitten om de klappen wat beter op te vangen. En onderweg zagen we weer dolfijnen!
We hebben 6 volle dagen bij Huracan verbleven. We aten en sliepen in een prachtig houten gebouw wat oorspronkelijk is neergezet om in te schuilen tegen orkanen. Vandaar de naam Huracan. Het eten, bereid door de zeer talentvolle en superaardige kok/semi-manager Minor was geweldig (alhoewel geen duikersporties). Dat kwam ook door de Franse eigenaar: hij vond goed eten van groot belang en gaf Minor een groot budget. Het duiken is mogelijk het beste was de Caribische Zee te bieden heeft (al kunnen we dat niet met zekerheid zeggen, want we zijn uiteraard niet overal geweest). Uitstekend zicht, gezond koraal en veel haaien, adelaarsroggen, schildpadden, groupers en ander leuk spul. Zelfs bij de pier zagen we al meerdere stingrays en eagle rays rondzwemmen!

We waren hier echter wel in een soap beland! We hadden gedurende 2 dagen fantastisch en op professionele wijze gedoken met duikgids Monique die de regio op haar duimpje kende en captain Sergio (een marinebioloog, voormalig manager van Half Moon Caye en ook een zeer ervaren duiker). Op de 2e dag, Peter’s verjaardag, had Peter nog Sergio’s speer mogen lenen om op koraalduivels te jagen (hij had er 8 gevangen: koraalduivels horen hier niet thuis, zijn enorme veelvraten, hebben geen natuurlijke vijanden en vormen daarom een gevaar voor het leven in de Caribische Zee).
De 3e dag vertrok een Duits stel (en de Franse eigenaar) en kwamen er 5 Amerikanen bij. Op onze 4e dag (en de 1e duikdag van de Amerikanen) vond Peter 2 briefjes onder onze deur doorgeschoven toen we wilden gaan ontbijten. Een briefje van Monique en een briefje van Sergio. Beiden boden hun excuses aan dat ze ‘absent’ waren. Ze schreven dat ze met veel plezier met ons gedoken hadden, professioneel waren en service hoog in het vaandel hadden staan en deze beslissing echter zeer zorgvuldig hadden genomen. Ze konden niet anders… Wij waren stomverbaasd en snapten er niets van! Ilona zag van de bediening Minor als eerste. Die wist van niets. Ook de manager Cynthia wist van niets. Sergio en Monique waren inderdaad verdwenen en de boot was verplaatst naar de andere kant van het eiland, was op slot en de sleutels waren niet achtergelaten. Paniek dus in de tent! Plus waardeloze communicatie. Volgens Cynthia hadden ze een back-up plan: een duikgids en captain zouden standby staan en zo vertrekken van het vaste land naar Long Caye. Om 10.00 uur zouden we gaan duiken. Toen werd het 12.00 uur. Toen echt wel om 15.00 uur, toen 16.30 uur, toen een nachtduik en toen verloren de Amerikanen werkelijk al hun geduld (enkelen van hen waren hier maar voor 3 dagen!). Wij hadden zelf al lang bedacht dat we waarschijnlijk die dag niet meer zouden duiken, waren in de ochtend gaan kayakken en snorkelen en ’s-middags ging Ilona gewoon lekker lezen en Peter ging op zoek naar krokodillen (niet gevonden, maar ze zitten er wel). Bleek dat Sergio bij de buren was gaan werken! (er zijn 2 resorts op Long Caye: Huracan en Itza), net als Arthur, een uitstekende duikgids met 7000+ duiken die naar eigen zeggen een paar maanden geleden ontslag had genomen bij Huracan (volgens Huracan had hij ontslag gekregen...).
Anyway: uiteindelijk vertrok de eigenaar pas de volgende dag met een nieuwe duikgids en captain van Belize City naar Long Caye. Om 10.00 uur gingen we duiken. De Amerikaanse duikgids Allison (die behoorlijk in Peter's allergiezone zat...) had hier slechts enkele duiken gedaan en de captain kende het hier helemaal niet. Zo wist hij niet hoe hij uit het rif/atol kon komen richting Blue Hole (maar gelukkig kwamen we daar nog steeds als eerste aan) en had hij heel veel geluk dat hij de schroef van één van de 2 motoren niet enorm beschadigde toen hij het rif raakte op volle snelheid…. Anyway, we hadden verder een prima tijd en kregen, volkomen terecht (voor minder waren we niet gegaan), 20% korting, omdat we geen 15, maar uiteindelijk ‘slechts’ 12 duiken hadden gedaan. En Blue Hole: check :-)! Oh ja, en ook check: red footed boobies!

Volgend verslag over onze ‘avonturen’ in Mexico, het laatste land dat we tijdens deze trip hebben bezocht!