Lake Atitlan & Tikal (Guatemala)

Vanuit Antigua met de shuttlebus naar Panajachel aan het Atitlán meer: onderweg de nodige smog en mist (omdat we op bijna 2000 meter hoogte door de wolken reden). Vanaf Panajachel gingen we samen met een boel locals met een bootje over flinke golven in 20 minuutjes naar Santa Cruz La Laguna: een plaatsje dat je alleen te voet of per boot kan bereiken. Lekker rustig dus :-). Denk New Age, yoga, hangmatten, maar ook duiken en Maya's. Geen auto's, alleen tuktuk's die je naar het slechts 1km verderop, maar flink hoger gelegen dorpje kunnen brengen. We slapen in een schattig stenen huisje van Arca de Noé, een accommodatie direct aan het water, gerund door lokale Maya's. Wel grappig dat ons bed op vier stenen zuilen bijzonder hoog was, terwijl de Maya's zo klein zijn... Wat een fantastische plek! Relaxed sfeertje en met uitzicht op de vulkanen San Pedro (3020m), Atitlán (3537m) en Tolimán (3158m). Het Atitlán meer, in een zogenaamde caldera, is ca. 85.000 jaar geleden ontstaan tijdens een enorme vulkaanuitbarsting. Er kwam destijds zoveel magma naar boven, dat de bodem instortte, waarna de ontstane ruimte werd opgevuld met water. Veel later ontstonden er nieuwe vulkanen aan de rand van het meer waar we nu dus een mooi uitzicht op hebben  ('s-ochtends in elk geval: in de middag begint het steevast meer te waaien en wordt het bewolkter). Het meer is 8km bij 18km groot, ca. 300m diep en ligt op maar liefst 1562m hoogte. Helaas zitten muggen en sandflies ook op deze hoogte :-(.

Maar jullie begrijpen: in dit meer moet gedoken worden en dat hebben we de volgende dag ook gedaan. Bij de buren, hostel Iguana Perdida, zit de enige commerciële duikschool van heel Atitlán: ATI divers. Onze duikcomputers moesten we vooraf aanpassen naar maar liefst A2 (A van Altitude, A0 is 0 tot 300m, A1 van 300 tot 1500m, A2 is boven 1500m tot ??). Op hoogte is de druk nl. lager, waardoor je sneller last kan krijgen van decompressie (omdat je door de lagere druk sneller ontgast). Daarom moet je veel conservatiever duiken: niet te diep en niet te lang.Te lang gebeurde niet snel want we kregen het vanzelf koud ondanks onze dubbel 7mm (bij water van notabene 20 graden) + onze duikgids Annika had last van haar holtes: die hield het bij de tweede duik helaas na 30 minuten voor gezien... En die duik was nog wel het warmst, want we doken naar 'mud pools': plekken in de modder waar de hitte in het vulkanische zand heel goed voelbaar was! Je zag soms ook wat bubbels uit het zand omhoog komen! Verder zagen we lavagesteente, wat visjes, een enkel krabbetje en een heleboel slakjes. Maar ook haast onzichtbare visnetten, levensgevaarlijk bij zicht van hoogstens 3 tot 4 meter... Maar dived & survived! Bijzondere ervaring in elk geval op een bijzonder mooie plek.

De volgende dag gewandeld. Eerst naar het kleine dorpje Santa Cruz La Laguna (met Kaqchiquel bewoners). Daarna langs de kust een hele mooie wandeling met prachtuitzichten gedaan naar Jaibalito. Verder lopen zonder begeleiding werd vanwege veiligheidsoverwegingen afgeraden: het is hier mooi en relaxed en daardoor lijkt het superveilig, maar helaas komen er langs dit meer nog steeds berovingen voor.

De volgende dag afscheid genomen van deze heerlijke plek. Eerst nog gerelaxed en stevig doorgelezen (want Ilona moest nog het boek uitlezen wat aan Arca de Noé toebehoorde), waarna we om 15.00 uur de boot terug namen naar Panajachel. Vanaf Panajachel met een shuttle naar Guatemala City. Vanwege problemen met de rem en een spoedreparatie bij een of andere 'garage' aan de kant van de weg, kwamen we anderhalf uur later aan dan gepland. Geen probleem want we hadden blijkbaar geen kaartjes voor de nachtbus van 21.00 uur, maar voor die van 22.30 uur. Wat een obscure stad is Guatemala City zo laat! Iemand wilde in de shuttle het raampje een stukje open doen voor wat frisse lucht, maar dat moest meteen weer dicht van de chauffeur: te gevaarlijk... Alles was donker en afgesloten. Op een vaag en heel klein busstationnetje hebben we enkele uren gewacht op de nachtbus. Op het enige straatstalletje nog wat eten gekocht (kip met rijst en bonen voor heel weinig), maar dat was niet zo'n succes (maar nee, we zijn niet ziek geworden).

Stipt op tijd vertrokken we met een luxe AC bus voor een ruim 8 uur durende reis naar Santa Elena/Flores. Stoelen kon je ver achterover gooien, maar toch viel het slapen niet mee. Na enkele uren wist je echt niet meer hoe te liggen, hangen of zitten. Dat je tegen 05.00 uur voor jan piet snot voor nog geen minuut de bus uit moest ook niet (Ilona had haar lenzen uit gedaan, dus die stond helemaal not amused buiten te koekeloeren). Het was ook koud en vochtig in de bus. Helaas waren er geen dekentjes beschikbaar en onze truien, fleece vesten en lange broeken waren niet genoeg. Maar aan alles komt een einde en om 06.45 uur stonden we in Santa Elena. Hier op zoek naar een 'collectivo' richting El Remate: de eigenaar van het supergoedkope hostel waar we heen gingen had ons al gewaarschuwd voor mensen die ons vanalles wijs wilde maken en ja hoor, als je niet oplette had je zo veel te dure kaartjes gekocht... Voor een collectivo hoef je helemaal geen kaartjes te kopen... Door stug vol te houden zaten we uiteindelijk bijna een uur later voor slechts 20 Cordoba in een collectivo richting El Remate: een rustig plaatsje aan het mooie Petén Itzá meer. Na zelfs voor 09.00 uur ingecheckt te hebben, lag de hele dag nog voor ons. Dus diezelfde dag nog een wandeling gedaan van 6km (bijna 300m hoogteverschil) in het Biotopo Cerro Cahui (plus 3km heen en 3km terug). Heet! Mooie afwisselende begroeiing, prachtige vergezichten, geen andere wandelaars (!), maar helaas nauwelijks beestjes (wel een mooie lizard en specht met een rood koppie op de heenweg). 's-Avonds op tijd naar bed, want de volgende dag werden we om 05.30 uur opgehaald voor ons bezoek aan Tikal!

Om 06.30 uur kwamen we aan in Tikal: Tikal was een belangrijke Maya-stad en is sinds 1979 een Unesco World Heritage site. Niet alleen vanwege de ruïnes, maar ook vanwege de natuur. Delen van de oude tempels en pyramides zijn uitgegraven, maar zo'n 70% ligt nog onder de grond of beter onder heuvels met bomen: als je een vrij steil(e) begroeid heuvel(tje) ziet, kun je er donder op zeggen dat er een ruïne onder zit. We hebben hier eerst 3 uur met een gids gelopen wat absoluut de moeite waard was. Daarna de hoogste tempel (VI) beklommen voor een prachtig uitzicht over de bossen en vervolgens nog uren op ons gemakkie de rest bekeken. De ruïnes waren bijzonder indrukwekkend, het was er veel rustiger dan we hadden verwacht  (op sommige stukken kwamen we niemand tegen!) en ook de natuur was indrukwekkend. We hoorden haast continu brulapen en zagen ondermeer slingerapen, coati's in de bomen, agouti's, groene papegaaitjes, wilde kalkoenen enzovoorts. Deze topdag en laatste dag in Guatemala sloten we af met heerlijk Italiaans eten.

Over onze eerste stop in Belize de volgende keer! En check de filmpjes en foto's!