San Ignacio (Belize)
24 maart 2017 - Vakantiepark Center Parcs Port Zélande, Nederland
In 'no time' zijn we in Belize: een land dat op gespannen voet staat met buurland Guatemala. Op veel landkaarten in Guatemala, ook op school, staat de grens zo getekend dat een groot gedeelte van Belize tot Guatemala behoort... Anyway: twee opeenvolgende collectivo's brengen ons voor slechts 2 Euro pp naar de grens. Hier is duidelijk dat prins Harry ons voor is geweest (zie foto). Belize is onderdeel van de Commonwealth (Gemenebest), met koningin Elizabeth II aan het hoofd. Ze praten hier 'dus' Engels. Ff wennen na al die Spaanstalige landen, maar wel handig! Bij de grens zijn geen bussen, alleen taxi's (die je naar de dichtstbijzijnde bus terminal kunnen brengen voor USD 7,5) Omdat we niet ver hoeven, hebben we ons "helemaal" naar het hostel in San Ignacio laten brengen. Het viel ons meteen na de grens op dat het hier heel anders is. Andere mensen (meer Afrikaans), andere huizen (pastelkleurtjes en vaak op pootjes), meer Caribisch.
Rond 11.00 uur waren we al ingecheckt, dus we hadden nog een groot deel van de dag voor ons. Eerst geluncht met een soort bolus en lime pie (niet gezond maar wel lekker) en toen naar het Green Iguana Conservation Centre. Hier leguanen gevoerd, over ons heen laten lopen en veel te weten gekomen over deze beestjes waarvan de populatie onder druk staat. Er wordt nl. gejaagd op hoogzwangere vrouwtjes, omdat zij het beste (vette) vlees hebben, al mag dit niet meer bepaalde maanden van het jaar. Leguanen zijn volstrekt vegetarisch en grote mannetjes hebben een harem van soms wel 50 vrouwtjes! Daarna doorgelopen naar de Cahal Pech (Maya) ruïnes: de oudste in de wijde regio (1500-1000 BC). De naam betekent 'place of ticks', maar gelukkig zijn hier tegenwoordig geen teken meer. Hierna wilde we nog naar een chocolade workshop, maar dat was niks.
Dag erna op eigen gelegenheid naar Xunantunich. Tourtjes naar deze Maya ruïnes waren 60 tot 75 USD pp, maar een local 'taxi' (herkenbaar aan de kentekenplaat) bracht je voor 3 USD. Entree was 5 USD pp, dus wij waren uiteindelijk uit en thuis voor 8 USD . Zeer de moeite waard. Prachtig 360° uitzicht vanaf het hoogste bouwwerk El Castillo, leuk bijbehorend museum, veel rondrennende leguanen en van heeeeel dichtbij een grote groep brulapen zien en horen eten!
Laatste dag in het leuke stadje San Ignacio was echter het spectaculairst. Die dag hebben we een trip gedaan naar de 'ATM', afkorting voor de Actun Tunichil Muknal grot. Bijzondere en onvergetelijke trip in een grot met Maya-overblijfselen: potten, schedels (ook van baby's/kinderen) en een volledig skelet. We liepen via een heel mooi pad door de jungle naar de ingang, waarbij we 3 keer een riviertje over moesten (en dus ook op de terugweg): een enkele keer lopend, maar ook zwemmend. We liepen daarom met badkleding onder onze kleren. Nabij de ingang moesten we een helm met lamp opzetten en sokken in onze sandalen aandoen. Daarna gingen we zwemmend de grot in. Helaas hebben we hier geen foto's van, omdat het verboden is om een camera of telefoon mee te nemen, omdat een of andere malloot ooit een schedel heeft vernield, toen hij zijn evenwicht verloor tijdens het maken van een foto (we hebben wel wat foto's van internet op geupload om jullie toch een idee te geven). In de grot liepen we soms door water, een enkele keer moesten we zwemmen, maar er waren ook hele stukken waarbij je over rotsen liep. Het laatste stuk (ca. 350m) moest je op sokken lopen om de rotsen te beschermen. Onze gids noemde dit daarom het 'oe ouch' pad... Wij snappen dat nu.. We hadden sowieso een melige gids. Volgens hem staat ATM voor 'another tourguide missing'. En omdat degenen die deze grot (in 1986!) en andere Maya overblijfselen ontdekken (feitelijk immers herontdekken) vaak een PhD hebben (gepromoveerd zijn) staat wat hem betreft PhD voor 'pretty hard drinking'. Hij zag ook de meest vreemde zaken in de bewegende schaduwen van de vele stalagmieten en stalactieten, zoals een etende draak. Ook wist ie een rots met wat steentjes om te toveren tot een krokodil. Maar een goede gids had je echt wel nodig om veilig over, onder en door de rotsen te klauteren en klimmen. Hij introduceerde een 'Telephone game' waarbij we in een rij liepen en de voorste zijn strikte instructies doorgaf aan de persoon erachter enz. (wie dat spel weleens gedaan heeft weet dat er aan het einde niet veel meer overblijft van het oorspronkelijke bericht...). En dat was nodig! Zo was er een 'throat cutting rock' waarbij je heel precies eerst je linkerarm door een rots spleet moest steken, dan je schouder draaien en dan je kin goed omhoog om met je nek en hoofd er net door te kunnen. Verderop moesten we op een hoge gladde rots klimmen, maar met zijn duidelijke instructies, nu je linkervoet daar, je rechterknie daar, met je rug naar achter leunen en vooral zorgen dat je te allen tijde op tenminste 3 plaatsen van je lichaam contact maakt met de rotsen, kwam het helemaal goed. Na ongeveer 5 uur wandelen en klauteren gingen we om 14.30 uur eindelijk lunchen. Dan smaakt het eten goed hoor! 's-Avonds geen Chinees gegeten bij een Chinees . Dag erna vertrokken voor de Cayes (eilandjes) in de Caribische zee!
Rond 11.00 uur waren we al ingecheckt, dus we hadden nog een groot deel van de dag voor ons. Eerst geluncht met een soort bolus en lime pie (niet gezond maar wel lekker) en toen naar het Green Iguana Conservation Centre. Hier leguanen gevoerd, over ons heen laten lopen en veel te weten gekomen over deze beestjes waarvan de populatie onder druk staat. Er wordt nl. gejaagd op hoogzwangere vrouwtjes, omdat zij het beste (vette) vlees hebben, al mag dit niet meer bepaalde maanden van het jaar. Leguanen zijn volstrekt vegetarisch en grote mannetjes hebben een harem van soms wel 50 vrouwtjes! Daarna doorgelopen naar de Cahal Pech (Maya) ruïnes: de oudste in de wijde regio (1500-1000 BC). De naam betekent 'place of ticks', maar gelukkig zijn hier tegenwoordig geen teken meer. Hierna wilde we nog naar een chocolade workshop, maar dat was niks.
Dag erna op eigen gelegenheid naar Xunantunich. Tourtjes naar deze Maya ruïnes waren 60 tot 75 USD pp, maar een local 'taxi' (herkenbaar aan de kentekenplaat) bracht je voor 3 USD. Entree was 5 USD pp, dus wij waren uiteindelijk uit en thuis voor 8 USD . Zeer de moeite waard. Prachtig 360° uitzicht vanaf het hoogste bouwwerk El Castillo, leuk bijbehorend museum, veel rondrennende leguanen en van heeeeel dichtbij een grote groep brulapen zien en horen eten!
Laatste dag in het leuke stadje San Ignacio was echter het spectaculairst. Die dag hebben we een trip gedaan naar de 'ATM', afkorting voor de Actun Tunichil Muknal grot. Bijzondere en onvergetelijke trip in een grot met Maya-overblijfselen: potten, schedels (ook van baby's/kinderen) en een volledig skelet. We liepen via een heel mooi pad door de jungle naar de ingang, waarbij we 3 keer een riviertje over moesten (en dus ook op de terugweg): een enkele keer lopend, maar ook zwemmend. We liepen daarom met badkleding onder onze kleren. Nabij de ingang moesten we een helm met lamp opzetten en sokken in onze sandalen aandoen. Daarna gingen we zwemmend de grot in. Helaas hebben we hier geen foto's van, omdat het verboden is om een camera of telefoon mee te nemen, omdat een of andere malloot ooit een schedel heeft vernield, toen hij zijn evenwicht verloor tijdens het maken van een foto (we hebben wel wat foto's van internet op geupload om jullie toch een idee te geven). In de grot liepen we soms door water, een enkele keer moesten we zwemmen, maar er waren ook hele stukken waarbij je over rotsen liep. Het laatste stuk (ca. 350m) moest je op sokken lopen om de rotsen te beschermen. Onze gids noemde dit daarom het 'oe ouch' pad... Wij snappen dat nu.. We hadden sowieso een melige gids. Volgens hem staat ATM voor 'another tourguide missing'. En omdat degenen die deze grot (in 1986!) en andere Maya overblijfselen ontdekken (feitelijk immers herontdekken) vaak een PhD hebben (gepromoveerd zijn) staat wat hem betreft PhD voor 'pretty hard drinking'. Hij zag ook de meest vreemde zaken in de bewegende schaduwen van de vele stalagmieten en stalactieten, zoals een etende draak. Ook wist ie een rots met wat steentjes om te toveren tot een krokodil. Maar een goede gids had je echt wel nodig om veilig over, onder en door de rotsen te klauteren en klimmen. Hij introduceerde een 'Telephone game' waarbij we in een rij liepen en de voorste zijn strikte instructies doorgaf aan de persoon erachter enz. (wie dat spel weleens gedaan heeft weet dat er aan het einde niet veel meer overblijft van het oorspronkelijke bericht...). En dat was nodig! Zo was er een 'throat cutting rock' waarbij je heel precies eerst je linkerarm door een rots spleet moest steken, dan je schouder draaien en dan je kin goed omhoog om met je nek en hoofd er net door te kunnen. Verderop moesten we op een hoge gladde rots klimmen, maar met zijn duidelijke instructies, nu je linkervoet daar, je rechterknie daar, met je rug naar achter leunen en vooral zorgen dat je te allen tijde op tenminste 3 plaatsen van je lichaam contact maakt met de rotsen, kwam het helemaal goed. Na ongeveer 5 uur wandelen en klauteren gingen we om 14.30 uur eindelijk lunchen. Dan smaakt het eten goed hoor! 's-Avonds geen Chinees gegeten bij een Chinees . Dag erna vertrokken voor de Cayes (eilandjes) in de Caribische zee!
