Rincón de la Vieja NP (Costa Rica)

Na lang dubben (er zijn zoveel opties!) besloten om van Cahuita, helemaal in het Oosten, naar Curubandé (10 km van Rincón de la Vieja NP, een niet zo druk bezocht park met enkele vulkanen en geothermische activiteit) in het Westen te gaan. Weer een hele trip en 'uiteraard' weer via San José. Met de eerste Mepe bus van 07.00 uur zouden we in San José de Pulmitan 'directo' bus van 12.00 uur moeten kunnen halen naar Liberia om vanaf daar de allerlaatste bus van 17.00 uur naar Curubandé te halen. Niet dus. Bus vertrok te laat, er waren wegwerkzaamheden onderweg (waar je ze dus rustig 20 minuten laten wachten: goed voor de verkopertjes die hier mooi op inspelen. Een stilstaande bus zonder airco geeft dorstige klandizie!), maar vooral: op sommige stukken stopten we haast iedere 50 meter. Mensen kunnen uit- en instappen waar ze maar willen en waarom zou je in hemelsnaam uitstappen als de bus toevallig al voor een ander stopt, en 50 meter extra lopen als de chauffeur voor jou over 50 meter weer stopt? Maar het scheelde niet veel!: om 11.45 uur kwamen we aan op het Mepe station en na een snelle taxirit (Uber was, anders dan in Miami, wederom geen succes) kwamen we 2 voor 12 aan op het Pulmitan station. De bus stond er nog! Ilona sprint erheen terwijl Peter de bagage pakt en de chauffeur betaald. De buschauffeur vraagt of we al kaartjes hebben, nee nog niet, en wijst vriendelijk naar het juiste loket. In no time kaartjes, maar wat blijkt: voor de bus van 12.30 uur naar de grens die via Liberia gaat (waarschijnlijk omdat die van 12.00 uur vol was). We komen er niet in. Jammer, we waren zo close! Deze Pulmitan bus heeft geen beenruimte. Ook al vouwt Peter zich helemaal op: hij past er echt niet tussen. Helemaal niet als de gasten voor ons de stoelen helemaal naar achteren gooien. En met naar achteren bedoelen we echt ligstand! Om 17.30 uur komen we aan in Liberia. Hier pakken we een illegale taxi van een oud baasje naar Curubandé. Ofwel dit was de opa van Max Verstappen of hij moest voor het donker thuis zijn van moeder de vrouw. Iedere bocht ging hij steeds harder in om er steeds meer slingerend met grote moeite ongeschonden uit te komen. Het was hopen op goede banden, maar die lagen er vast niet onder. En je snapt dat gescheur niet, want zo hebben ze een enorme kolk in hun tank, maar (een beetje) tanken doen ze pas als ze een ritje hebben.
Veeeel sneller dan Peter's app aangeeft, komen we aan bij Sol Verde, een hemels plekje van de buitengewoon vriendelijke, Nederlandse Gerard. Na zijn uitgebreide uitleg over de omgeving en het nationaal park gaan we meteen eten. Er zijn hier maar liefst 3 'restaurantjes' en de beste, van ene Eveline, gaat om 18.00 uur dicht als er geen gasten zijn. We zullen hier uiteindelijk alledrie de avonden eten. Eveline is een schat, kookt prima en het is retegoedkoop voor Costa Ricaanse begrippen. 3500 Colones incl. drankje (zwarte bessensap) en overheerlijk toetje (580 Colones is ca. 1 Euro). Wel zeer beperkte keuze. De ene avond was de rijst op (veel gasten, 6 of zo ), de andere dag heeft ze haar leverancier niet kunnen bereiken, omdat de telefoon het niet deed (wij hadden hier ook nauwelijks internet en bellen lukte ook niet). Hiervoor biedt ze duizendmaal haar excuses aan! Van en naar haar restaurant speuren we met een zaklamp naar spinnen  (zoals geleerd van Tracie the Bug Lady: zaklamp naast ogen houden en alle groene 'lichtjes' zijn spinnen). We zien diverse grote spinnen, waarvan de grootste enkele vogelspinnen (tarantula's). Eén avond zien we een slangetje van zo'n 30cm op de oprit van onze B&B. We zien van heel dichtbij hoe hij langzaam in een boom klimt. Dag later vragen we aan Gerard wat voor slang het was: één van de giftigste van Costa Rica (Nederlandse naam kon hij niet opkomen, maar we gaan deze nog opzoeken). Wij trouwens nog doodleuk 'maar het was maar een kleine', waarop Gerard antwoordt 'dan zijn ze gevaarlijker'. Andere avond zien we een hele andere slang van bijna 40cm raar gedrag vertonen op de weg. Had een klein wondje. Zal aangereden zijn. Slangen en leguanen worden daar aangereden zoals konijnen en katten bij ons.

Eerste dag hier gingen we met een shuttle taxi naar Rincón de la Vieja NP. Na $15 pp  betaald te hebben, liepen we als één van de eerste bezoekers van vandaag door de enorme, nieuwe, entree. We gaan eerst naar de waterval La Cancreja (naar de krater mag niet, omdat deze vulkaan in 2012 nog is uitgebarsten en nog giftige gassen uitstoot). Een zeer afwisselende wandeling van ca. 4 uur heen en terug door bos met enorme 'wurgficussen', maar ook door open terrein met fantastische uitzichten. Wij doen er iets langer over, want we zien onderweg 'natuurlijk' weer vanalles: een grote en een kleine groep Coati Mundi's, Capucijneraapjes, volwassen en jonge (felgroene) leguanen, zwarthandslingerapen (Spider monkeys), enz. Peter meende op een gegeven moment een miilipede of iets dergelijks te zien, maar Ilona dacht aan een regenwormachtig wezen, want die zag geen pootjes: bleek het beesie bij nader inzien schubben te hebben en ging het hier om de Costa Ricaanse blind snake. Maar het allergaafste was dat we een grote en prachtige gekleurde miereneter in de boom hebben gezien. We hebben hier wel 15 tot 20 minuten onze nek staan verrekken. En ondertussen kwam er niemand voorbij, zo rustig! De waterval zelf was mooi blauw vanwege koper in het water.
Daarna het Las Pailas pad gelopen. Hier is recentelijk, met geld van Amerikanen hebben we ons laten vertellen, een ongelofelijk lelijk betonnen pad gemaakt met nog lelijkere betonnen palen. Waarschijnlijk vinden alleen Amerikanen dit leuk. Anyway: langs dit pad zie je enkele geothermische activiteiten en merk je eigenlijk dat je op een vulkaan loopt: bubbelende modderpoelen,  borrelend heet water, 'fumaroles' (heet hoor die stoom, alsof het hier al niet heet genoeg is ), een mini vulkaan en zo van die dingen. Het is geen Hell's Gate, zoals in Nieuw-Zeeland, maar wel geinig. Verder hebben we hier brulapen  (Howler monkeys) en een enorme mierenkolonie gezien. En bij de uitgang nog ff 2 overvliegende toekans gespot. Plus lek gestoken door een soort van sandflies. Dat was dan weer wat minder.

Dag erna 's-ochtends gaan 'ziplinen': hangend aan een katrol stalen kabels afzoevend. Hier niet zozeer over de 'canopy' (boomtoppen), maar grotendeels door een kloof boven de Colorado rivier (nee, deze is lang niet zo groot als die in de VS). Ook een klein stukje abseilen en 'rock climbing', al werd je bij dat laatste onderdeel meer omhoog getrokken dan dat je zelf klom. Was erg leuk om een keer te doen!
's-Middags zijn we gaan zwemmen waar de lokale bevolking gaat zwemmen: een riviertje met een dieper gedeelte waar ze ook een soort van dam in hadden gemaakt. Van jongeren tot gezinnen met kleine kinderen: het kwam er allemaal. Niet zo heel lang kregen we het idee: er waren verder ook geen voorzieningen. Was wel ff heerlijk! En schoon, want de rivier zorgde steeds voor nieuwe wateraanvoer. En je kon blijven zwemmen op dezelfde plek vanwege de stroming.

's-Avonds hard nagedacht waar nu heen te gaan: uiteindelijk niet gekozen voor Las Baulas NP (kans op lederschildpadden) of een andere plek aan de kust om te duiken (kans op manta's bij Las Catalinas bij het juiste weer), want daar zaten nogal wat mitsen en maren aan. We zaten al dichtbij de grens met Nicaragua en dat moet geweldig zijn, dus besloten daarheen te gaan!